O arhitekturi i vremenu nastanka Pašinih konaka u Vranju nema preciznih istorijskih podataka.
Istorijske okolnosti i osobenosti arhitektonskih elemenata ukazuju da su podignuti početkom XIX veka.
Obe zgrade Pašinih konaka (selamluk i haremluk) bile su smeštene u istom dvorištu, ali su imale različitu namenu, otkriva nam Stalna etnološka postavka Narodnog muzeja u Vranju.
Selamluk je muško odeljenje u muslimanskoj kući ili posebna kuća u avliji gde se primaju gosti, dok je haremluk žensko odeljenje u muslimanskoj kući u koje muškarci koji nisu ukućani ili srodnici nisu zalazili.
Horoepiskop Pajsije je 1879. godine obe zgrade otkupio od turskih vlasnika, da bi vremenom postale vlasništvo države, te je 1881/1882. godine u zgradi selamluka počela sa radom Gimnazija i ostala tu sve dok nije podignuta nova zgrada 1933. godine.
Obe zgrade Pašinog konaka stavljene su pod zaštitu države 1949. godine, a za spomenike kulture od velikog značaja proglašene su 1979. godine.
Građevine imaju dvospratne, približno su istih dimenzija i sa simetričnim rasporedom prostorija grupisanim po etažama oko centralnog hola, sa kojim imaju direktne veze.
Sve sobe ukrašene su bogato obrađenim tavanicama različitih oblika i dekoracija.
Simetrični raspored prostorija kod oba konaka vidi se na njihovim reprezentativnim čeonim fasadama.
Obe građevine su čisti predstavnici stila balkansko-orijentalne arhitekture koji se, osim simetričnog rasporeda prostorija i fasadnih kompozicija, karakteriše još i jako isturenim strehama, te krovovima na četiri ili više voda pokrivenih ćeremidom.
Pašini konaci spadaju u red najstarijih sačuvanih objekata iz turskog perioda, predstavljaju biser arhitekture i estetske harmonije spoljašnih arhitektonskih elemenata i predivnih tavanica i dolapa veštih majstora duborezaca, te i danas čine najreprezentativnije objekte u Vranju i Srbiji.
Projekat je finansijski podržan od Grada Vranja. Stavovi izneti u medijskim sadržajima nužno ne izražavaju stavove organa koji je odobrio sredstva.
