Srpska pravoslavna crkva kao i vernici u Vranju i širom Srbije u sredu slave uspomenu na Ćirila i Metodija, zaslužne za širenje pismenosti među slovenskim narodima.
Dan sećanja na misionarstvo i vizionarstvo braće iz Soluna iz vremena jedinstvene hrišćanske crkve obeležava se i u drugim slovenskim zemaljama.
U crkvenom kalendaru obeležen je crvenim slovom.
Ćirilo i Metodije ostali su upamćeni kao slovenski apostoli, koji su stvorili glagoljicu, prvo pismo Slovena.
Prevodom liturgijskih i biblijskih knjiga, Ćirilo i Metodije postavili su temelje slovenske pismenosti.
Bilo je to prvo političko osvešćivanje Slovena u istoriji.
Od pre nekoliko godina 24. maj se obeležava kao državni praznik – Dan slovenske pismenosti i kulture.
Sveti Ćirilo je rođen kao Konstantin u julu 826. godine, umro 14. februara 869. u Rimu), a Metodije kao Mihail između 816. i 820, umro 6. aprila 885. godine.
Papa Jovan Pavle II je Ćirila i Metodija 1980. godine proglasio svecima zaštitnicima Evrope, a po Ćirilu je nazvan oko 1.505 metara visok planinski vrh na ostrvu Livingston, koje se nalazi u arhipelagu Južnih Šetlandskih ostrva na Antarktiku.
Ćirila su kanonizovale obe hrišćanske crkve, ali ga praznuju različitim datumima, pravoslavna 27. februara (Sveti Kiril slovenski - Ćirilovdan) i danas (Sveti Ćirilo i Metodije), a katolička 14. februara.
Rođeni od oca Lava, visokog vizantijskog vojnog zapovednika (drungar), najraniju mladost proveli su u Solunu koji je u to vreme posve okružen lokalnim Slovenima, gde su savladali jezik i upoznali se sa običaijima.
Metodije postaje upravnik jedne arhontije u istočnoj Makedoniji, dok je Ćirilo, odgojen na carskom dvoru, nakon završenih filozofskih i teoloških studija postavljen za bibliotekara Hagije Sofije (Crkve Presvete mudrosti) u Carigradu i učitelja filozofije na carigradskoj visokoj školi.
Godine 851. Ćirilo je član vizantijskog poslanstva arapskom kalifu u Samari, a 856. u doba političkih i crkvenih trzavica Metodije napušta svoj položaj arhonta i povlači se u manastir na Olimpu u Maloj Aziji.
Malo kasnije za njim dolazi i Ćirilo.
Po nalogu vizantijskog cara Mihaila III, 860. oba brata odlaze kao misionari među tursko-tatarske Hazare u južnoj Rusiji.
Pohod propada, jer se Hazari između hrišćanstva, islama i judaizma odlučuju za ovo poslednje.
Druga misija je bila uspešnija, kada 862. poslanstvo od nemačkog cara Ludviga ugroženog moravskog kneza Rastislava traži od cara Mihaila episkopa i sveštenike koji će propovedati na slovenskom jeziku hrišćansku veru.
Vizantija šalje Ćirila i Metodija, koji su se za pohod ozbiljno pripremili.
Ćirilo je sastavio prvo slovensko pismo (glagoljicu) a braća su na jezik solunskih Svena preveli najnužnije crkvene knjige.
Na taj su način stvoren je prvi slovenski književni jezik i postavljeni temelji slovenskoj književnosti.
GLAGOLJICA
Glagoljica je slovensko pismo koje je naziv dobilo od reči glagoljati, što znači govoriti. Istraživač porekla azbuka, Isak Tejlor, 1880. je izneo mišljenje da je glagoljica sačinjena prema grčkom brzopisu iz 9. veka. On je smatrao da su se Sloveni još prije Ćirila i Metodija služili grčkim pismenima, kombinujući ih po 2 do 3 kada je trebalo predstaviti neki naročiti zvuk koji nije poznavala grčka azbuka. Sveti Ćirilo je stilizovao celu azbuku. Glagoljica se upotrebljavala u najstarijim i možda najljepšim po čistoti jezika staroslovenskim spomenicima, kako onim za koje je nesumnjivo da su se upotrebljavali u Moravskoj i Češkoj (Kijevski listovi, Praški odlomci), tako i u onim za koje je verovatno da su u svojim prepisima došli iz Makedonije ili okolnih slovenskih zemalja: u Zografskom jevanđelju, Marijinom jevanđelju, Asemanijevom jevanđelju, Kločevom glagoljašu i sl. Glagoljica je iz Panonije prešla u zapadni deo Balkanskog poluostrva, naročito među stanovništvo u Hrvatskoj, Dalmaciji i drugim oblastima. Glagoljica je dopirala i do Rusije (isp. glagoljske natpise na zidovima saborne crkve u Novgorodu, ostatke od glagoljice u ruskom zapisu popa Upira). Od početka 10. veka, staroslovenska azbuka ćirilica počela je da potiskuje glagoljicu u Bugarskoj, Rusiji i Srbiji, tako da je od kraja 11. veka glagoljica ostala u stalnoj upotrebi samo kod katolika primoraca u severnoj Dalmaciji i u Hrvatskoj na severu do vodomeđe Kupe, na kvarnerskom ostrvlju i u Istri (v. Glagoljsko bogosluženje). Tu se glagoljica sačuvala u nejednakoj upotrebi sve do četrdesetih godina 19. veka. Prema toj upotrebi, razlikujemo staroslovensku ili bugarsku (oblu) glagoljicu i hrvatsku (uglastu) glagoljicu.
ĆIRILICA
Iako je Srbi smatraju "svojom", ćirilica je zapravo poreklom bugarska. Nastala je u vreme Simeona I, "cara Bugara i Grka" (925.), kome je bila potčinjena Srbija a Vizantija morala da plaća danak. Ćirilica je pismo koje koristi sedam slovenskih jezika (beloruski, bugarski, makedonski, ruski, srpski, ukrajinski i de jure bošnjački), kao i veći broj drugih jezika bivšeg SSSR-a, Azije i istočne Evrope. Dungani, islamizirani Kinezi iz Kazahstana, koji govore jednim dijalektom mandarinskog kineskog, takođe koriste ćirilicu kao standardni pisani sistem. Iako je Srbi doživljavaju kao svoju, ćirilicu retko koriste u savremeno doba i u javnom obeležavanju (natpisi, oglasi…) i u privatnim prepiskama (sms, internet blogovi, e-mail…), tako da je realna mogućnost da latinica potpuno zameni ćirilicu kao kod Rumuna u drugoj polovini 19. veka. Oznaka savremene ćirilice prema ISO 15924 je Cyrl 220, a njene staroslovenske varijante Cyrs 221. Taj prvi oblik ćirilice nastao je na osnovama grčkog uncijala (pisanje samo "velikim slovima"). Reči nisu međusobno odvajane, a razmak iz među redova je veliki, veći od visine reda. Prvo ćirilično i glavno knjižno pismo je ustav ili ustavno pismo, dvolinijskim tipom pisama za bogoslužbene knjige, i koristilo se od IX do XVIII veka, menjajući oblik od kvadratnog ka uzanom, uspravnom. U Miroslavljevom jevanđelju, na primer, nailazi se na oba oblika. Od XIV veka javlja se i poluustavno pismo, u kome neka slova "probijaju" dvolinijski sistem, pa prerasta u "brže", kancelarijsko pismo. Koje ima bitno drugačiji oblik pojedinih slova. Tako istorijski dolazimo i do brzopisa ili skoropisa, nastalog upotrebom trolinijskih ili četvorolinijskih slova, korišćenog za beleške i prepiske a vrlo retko za pisanje knjiga. Iz brzopisa razvija se, krajem XVII i počekom XVIII veka građanska ćirilica, pisma minuskule (malih slova) i građanski kurziv (udesno nagnuta slova - italik), stiglog iz ruske ćirilice reformisane prema latinici pod Petrom Velikim. U priručniku za pisanje velikog kaligrafa, Zaharija Orfelina, izdatom 1759. godine još postoji srpski brzopis, ali ga u sledećem, izdatom nakon 17 godina, više nema
