Stalna etnološka postavka Narodnog muzeja u Vranju sadrži eksponate koji svedoče o razvoju vranjskog varoškog naselja, koji je imao svoje uspone i padove.
Najpre je u srednjovekovnim vladarskim dokumentima pominjano kao župa, da bi u XV veku postalo varoš sa slojem trgovaca i zanatlija.
Nakon osmanskog osvajanja, Vranje doživljava ekonomski pad, te je razvoj grada u novim istorijskim okolnostima osmanske vlasti intenzivno započeo tek od druge polovine XVIII veka.
Posle austro-turskog rata i razaranja 1689/1690. godine, i nakon duže stagnacije u prvoj polovini XVIII veka (kada su opustošeni predeli i putevi, iseljeno srpsko stanovništvo, a turski nameti bili veliki), Vranje napokon doživljava snažan privredni napredak, koji karakteriše i velika građevinska delatnost.
To je period jačanja ekonomske moći Vranja i sve veće koncentracije turskih snaga.
Vranje počinje naglo da se razvija i napreduje, da bi oko polovine XIX veka čaršija dostiže svoj vrhunac u periodu turskog razvoja grada kada u čaršiji deluju mnoge srpske zanatlije.
Pored čaršije, koja se u ovo vreme sve više širi i dograđuje, u Vranju je izgrađeno nekoliko značajnih objekata (među kojima su i Pašini konaci, kao i veći broj turskih stambenih objekata).
Izgrađeno je i nekoliko hanova i magacina za smeštaj putnika, trgovaca i robe potrebne za vranjski panađur.
On je održavan svakog proleća, a pouzdano se zna da se održavao još od XVI veka.
U toku XIX veka, naročito posle 1839. godine, kada je novom turskom administrativnom podelom postalo sedište kaze, Vranje je već predstavljalo razvijenu tursku varoš.
U njoj je centralno mesto zauzimala trgovačko-zanatska čaršija, koja se vijugala kroz centar sve do sahat-kule u Gornjoj čaršiji u podnožju Pljačkovice, gde se završavala.
Projekat je finansijski podržan od Grada Vranja. Stavovi izneti u medijskim sadržajima nužno ne izražavaju stavove organa koji je odobrio sredstva.
