Oko polovine XIX veka Vranje je dostiglo svoj vrhunac u periodu turskog razvoja grada.
Tad postaje razvijena trgovačko-zanatska čaršija, koja se pružala glavnom ulicom sve do sahat-kule u Gornjoj čaršiji.
U Vranju su se, do oslobođenja, razvile sve vrste zanata koji su podmirivali potrebe gradskog i seoskog stanovništva.
Sve u kući bilo je zanatske proizvodnje ili proizvod domaće radinosti – nameštaj, posuđe, (metalno, zemljano i drveno), tekstilno pokućstvo.
Stari zanati, kojima su se bavili isključivo hrišćani, bili su i najrazvijeniji u ovoj oblasti.
U pitanju su užarski, mutavdžijski, samardžijski, kazandžijski, kovački, kolarski, bačvarski, abadžijski i terzijski zanati.
Posebno su bili poznati vranjski hrišćanski vezači – srmekaši (koji su srmom ukrašavali odelo), u čijim je radionicama nekada radilo po 30 do 40 majstora i kalfi.
Dosta je bio razvijen i užarski zanat, jer je u vranjskom kraju skoro svaka porodica gajila konoplju.
U Vranju i okolini je u XIX veku gajena svilena buba i od nje se dobijala svilena tkanina od koje su se tkali svileni peškiri i drugo tekstilno pokućstvo – čaršavi, jastuci, prekrivači izvezeni i ukrašeni zlazovezom, kao i ženske svilene košulje.
Do sredine XX bilo je razvijeno i gajenje duvana, a do tog perioda Vranje je bilo i poznati grnčarski centar.
Zanatima se nekad bavilo i od njih živelo gotovo svo gradsko stanovništvo.
Oni su činili veoma važan deo varoške kulture i varoškog ekonomskog života.
Bili su udruženi u esnafe – zanatska udruženja sastavljena od majstora istog ili sličnog zanata čija je namera bila zaštita sopstvenih članova, njihovih izrađevina i interesa.
U tri vranjska sreza 1895.godine bilo je ukupno 7.406 zanatlija organizovanih u 40 esnafa.
Svaki esnaf je imao i svog sveca zaštitnika.
Projekat je finansijski podržan od Grada Vranja. Stavovi izneti u medijskim sadržajima nužno ne izražavaju stavove organa koji je odobrio sredstva.
