Piše: Bojan Tasić, dramaturg
Predstava Rat i mir, u izvedbi Narodnog pozorišta u Beogradu, izvedena pete takmičarske večeri Borinih pozorišnih dana u Vranju, odlično je primljena kod vranjske publike.
Prvo remek delo ruskog pisca Lava Nikolajeviča Tolstoja bilo je veliki zalogaj čak i za uigrani tandem reditelja Borisa Liješevića i dramaturga Fedora Šilija.
Oni ostaju dosledni temi i ideji romana, uz naravno veće intervencije na planu likova i fabule.
Reditelj Boris Liješević već neko vreme sarađuje sa Fedorom Šilijem, te im bavljenje epohom nije strano.
Epski konstrukt smešten u salone ruskog plemstva, sa svedenom scenografijom koja prednost daje poetskom izrazu u nadi da će opčiniti publiku, što je u Vranju svakako bio slučaj.
Ne mogu da ne primetim neki vid dekonstrukcije u režiji Borisa Liješevića koji publiku lišava svih pozorišnih iluzija, što na dobar i direktan način toj istoj publici govori o svevremenim temama konstantnog traganja i putovanja, kako spoljašnjeg, tako i unutrašnjeg.
Takođe, predstava počinje rušenjem četvrtog zida i stavljanjem publike u kontekst pričanja priče.
Ova priča možda jeste smeštena u vreme Napoleonovih ratova, ali ne možemo pobeći sadašnjosti na koju nisu računali reditelj, dramaturg, verujem niko iz ekipe, kada su počinjali rad na ovoj predstavi.
Likovi koji su u konstantnoj potrazi za sobom, Bogom, životom i njegovim vrednostima.
Mnogi od njih ostaju dosledni sebi, kao na primer Elen koju snažno tumači Kalina Kovačević, ili Andrej u intrigantnom izvođenju Danila Lončarevića, kod koga se najviše vide unutrašnji lomovi koje uspeva da iznese pred publiku.
Dok su odlični Hadži Nenad Maričić u ulozi Pjera i Teodora Dragičević u ulozi Nataše Rostove, među retkima koji prikazuju svoj potpuni luk i razvoj tokom predstave.
Najvažnija epizoda ove priče svakako je lik Napoleona u briljantnom tumačenju Nedima Nezirovića, dok ulogom naratora i Vasilija Kuragina, Slobodan Beštić zatvara krug u oslikavanju pragmatičnog dela ruskog plemstva, za razliku od Nikolaja Boloskina u stamenom izvođenju Miodraga Krivokapića koji predstavlja staru generaciju okorelih ruskih apsolutista.
Pitanja koja su otvorena u ovoj predstavi zaslužuju svačiju pažnju, uz obaveznu scenu likova zagledanih u nebo, što bi u prenesenom značenju bila zagledanost u sebe.
Mislim da se glumačka ekipa izborila lavovski sa ovako impozantnim delom, stoga najveće pohvale upućujem njima.
