U četvrtak se navršava 146 godina od rođenja Borisava Stankovića, jednog od najvećih srpskih pisaca i najpoznatijeg Vranjanca.
Bora je rođen 31. marta 1876. godine u Vranju, od oca Stojana, obućara, i majke Vaske, ćerke bogatog vranjskog trgovca Riste Grka.
Bora je imao mlađeg brata Timotija koji je umro u drugoj godini.
Otac mu je preminuo 1881. godine, a majka 1883, a o njemu se od tada starala Zlata, Borina baba po ocu.
Po mnogim kritičarima Bora Stanković napisao je najbolji srpski roman (Nečista krv, 1910), najlepšu dramu (Koštana, 1902) i najlepšu knjigu priča (Božji ljudi, 1902).
Mnoge institucije u Vranju nose njegovo ime (npr. gimnazija, gradska biblioteka i profesionalno pozorište), kao i ulica u Vranju.
Njegova kuća (izgrađena 1855. godine) je pretvorena u muzej posvećen njegovom životu i stvaralaštvu. Nekadašnja fabrika obuće „Koštana“ u Vranju je nosila naziv lika iz njegove istoimene drame.
Sa Beograđankom Angelinom Milutinović imao je tri kćeri.
U periodu 1903-1904 provodi nekoliko meseci u Parizu, a posle povratka radi kao carinik i poreznik.
Godine 1915. ostavlja porodicu u Kraljevu i kao poslanik Ministarstva vera se povlači pred neprijateljem u Niš, sa moštima Stefana Prvovenčanog.
U Podgorici ga Austrougari zarobljavaju i interniraju u Derventu.
Jula 1916. godine uz pomoć prijatelja biva pušten kući u Beograd. Tamo piše kulturnu rubriku u Beogradskim novinama kako bi prehranio porodicu.
Godine 1920. postao je činovnik Ministarstva prosvete u Umetničkom odeljenju.
U aprilu 1924. slavi tridesetogodišnjicu književnog stvaralaštva i njegova drama Koštana se opet štampa i igra.
Njegovo celokupno književno delo je vezano za Vranje, iako je u Vranje retko odlazio i nema podataka da je ikada bio u okolnim selima; čak nije poznavao geografski položaj materijalnih mesta.
Na jednom predavanju je priznao da je svoje likove oblikovao prema pričama koje je slušao i spajao elemente više ličnosti kako bi njegovi likovi delovali punije.
Njegovo stvaralaštvo uglavnom se svrstava u realizam, ali ima osobine koje naginju ka naturalizmu. Novija kritika svrstava ga u začetnike moderne srpske književnosti.
Uveo je vranjski govor u književnost, zbog čega je bio stalno kritikovan od strane mnogih savremenika školovanih na zapadu. Oni su kritikovali njegov jezik i stil pisanja, govoreći da su njegova dela „nepismena i orijentalna.“
Javljajući se u vreme kada se mlađa generacija sve intenzivnije orijentiše prema zapadnjačkim uzorima, ostaje privržen realističkim tradicijama; dela su mu prožeta osećanjem naklonosti prema patrijarhalnom svetu stare Srbije.
Opisujući tragične ličnosti, junake koji propadaju kao „poetične žrtve ljubavi“, dao je upečatljivu sliku zavičajnog Vranja, raslojavanje i degeneraciju starih trgovačkih porodica, prodiranje seoskog elementa u grad.
Preminuo je 22. oktobra 1927. godine u Beogradu.
Sahranjen je na Novom groblju.
